Ανακοίνωση της Πανελλαδικής Κίνησης Ενάντια Στην Εκτροπή του Αχελώου
Το υπουργείο «Περιβάλλοντος» υπογράφει το θάνατο του Αχελώου
Οι πρόσφατες δηλώσεις της υπουργού Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής επιβεβαιώνουν τη θέση της Πανελλαδικής κίνησης ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου, ότι αυτό το φαραωνικό έργο είναι πάνω απ’ όλα έργο πολιτικής σημασίας και όχι αρδευτικό, ενεργειακό ή ό,τι άλλο έχει εφευρεθεί στην 25χρονη διαδρομή του.
Το μεγαλύτερο έργο διευθέτησης υδάτων που σχεδιάστηκε ποτέ στην Ελλάδα και ταυτόχρονα η πλέον καταστροφική παρέμβαση στο περιβάλλον, δυστυχώς πρώτα αποφασίστηκε και κατόπιν αναζητήθηκε η χρησιμότητά του. Αυτό αποδεικνύει η αλλαγή του προσδιορισμού της χρησιμότητάς του τουλάχιστον τρεις φορές έως τώρα.
Η μοναδική προσπάθεια αιτιολόγησης του έργου από οικονομικής πλευράς είναι τα χρήματα που έχουν σπαταληθεί έως τώρα. Καμιά μελέτη δεν υπάρχει που να υποδεικνύει αντιστοιχία του συνολικού κόστους (4 δις ευρώ) και της οικονομικής του απόδοσης. Βεβαίως το περιβάλλον δεν είναι οικονομικό μέγεθος. Είναι μέγεθος κοινωνικό, είναι η αναγκαστική συνθήκη επιβίωσης των τοπικών κοινωνιών σε ένα βάθος χρόνου που η καιροσκοπική αντίληψη του κράτους και των εταιριών δεν μπορεί να προσεγγίσει.
Η έγκριση των περιβαλλοντικών όρων και η χωροθέτηση της εκτροπής του Αχελώου με νόμο της Βουλής (3481/06) από τον κ. Σουφλιά θεωρήθηκε από ένα κομμάτι του πολιτικού συστήματος αλλά και από έγκριτους επιστήμονες αυθαίρετη και χωρίς καμιά αρμοδιότητα. Παρόλα αυτά η σημερινή κυβέρνηση κρατά και χρησιμοποιεί τον προσανατολισμό του νόμου ως βάση για οποιαδήποτε συζήτηση.
Η πολιτική σημασία του έργου (πολιτικό πρόταγμα - εκλογικές περιφέρειες της Θεσσαλίας- πολιτικά γραμμάτια των κατασκευαστικών εταιριών- ενεργειακός ανταγωνισμός) μας προκαλεί να θέσουμε τα εξής ερωτήματα προς την υπουργό περιβάλλοντος κ. Μπιρμπίλη:
• Γνωρίζει η κ. Μπιρμπίλη ότι τα μεγάλα φράγματα δεν θεωρούνται από καμιά σοβαρή μελέτη Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας; Επίσης, γνωρίζει ότι τα μεγάλα φράγματα συμβάλλουν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου με εκπομπές μεθανίου και επηρεάζουν το μικροκλίμα;
• Γνωρίζει η κ. Υπουργός ότι η ισχύς των 160 MW του Υ/Η έργου Μεσοχώρας θα μειώσει την ισχύ των επόμενων φραγμάτων του Αχελώου (Κρεμαστών, Καστρακίου, Στράτου), και γι αυτό το λόγο η ΔΕΗ το 1996 ζητούσε αποζημιώσεις από το ελληνικό κράτος ύψους 146 δις δρχ; Αυτό δεν αποδεικνύει ότι η λειτουργία του του Υ/Η έργου Μεσοχώρας δεν έχει καμία ενεργειακή σημασία για τη χώρα;
• Αν η κατασκευή ενός αχρείαστου φράγματος από ενεργειακής πλευράς (εφόσον το αποδεσμεύσουμε από τα έργα της εκτροπής) προσέφερε θέσεις εργασίας γιατί η καταστροφή του δεν θα μπορούσε να προσφέρει τα ίδια οφέλη;
• Γνωρίζει η κ. Μπιρμπίλη ότι η υπεράσπιση, σήμερα, του Υ/Η φράγματος Μεσοχώρας από τη ΔΕΗ εντάσσεται στον ανταγωνισμό των εταιρικών λόμπι της ενέργειας μετά την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας αλλά και του ανταγωνισμού για τον ελέγχο των νερών;
• Μπορεί η κ. Υπουργός να μας διευκρινίσει τι εννοεί «αναγκαίες ποσότητες των νερών του Αχελώου» και πώς αυτές καθορίζονται με ορθολογισμό από ένα φορέα διαχείρισης υδάτων όταν ανάλογοι φορείς σήμερα δεν μπορούν να αποτρέψουν για παράδειγμα τη συρρίκνωση της λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου ή την καταστροφή του Αμβρακικού.
• Θεωρεί η κ. Μπιρμπίλη ότι προσδοκώμενη ισχύς των 160 MW του Υ/Η φράγματος είναι αρκετή για να παρακάμψουμε την άρνηση των κατοίκων της Μεσοχώρας να εγκαταλείψουν τη γη τους και να διαγράψουν τη μνήμη τους; Είναι τέτοια η ανάγκη των 160 MW ώστε να δικαιολογεί την καταστροφή των οικοσυστημάτων της Νότιας Πίνδου καθώς και της πολιτισμικής μας κληρονομιάς;
• Γνωρίζει η κ. Μπιρμπίλη ότι όποιες παρεμβάσεις στον Άνω ρου του Αχελώου θα είναι η ταφόπλακα του μυθικού ποταμού;
• Γνωρίζει η κ. Μπιρμπίλη ότι η σημερινή παροχή νερού στην κοίτη του ποταμού είναι κατά πολύ μικρότερη από αυτή που παίρνει υπόψη της η μελέτη που ενέκρινε ο νόμος Σουφλιά;
• Τέλος ένα ερώτημα για τους όψιμους υποστηρικτές του κινήματος κατά της εκτροπής:
Γνωρίζουν ότι η λειτουργία του Υ/Η φράγματος Μεσοχώρας με χαμηλότερη στάθμη της λίμνης δεν αποτρέπει ούτε στο ελάχιστο την καταστροφή του οικοσυστήματος της Νότιας Πίνδου;
Είμαστε ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου, είμαστε ενάντια στα φράγματα-τέρατα Μεσοχώρας και Συκιάς. Ο λόγος δεν είναι άλλος παρά η οικονομική και πολιτισμική επιβίωση και διαβίωση των τοπικών κοινωνιών που ζουν με και από τον μεγάλο ποταμό. Όχι για τα επόμενα 40 χρόνια (τόσο υπολογίζεται ότι είναι ο χρόνος ζωής των φραγμάτων), αλλά και για τα παιδιά μας, τα παιδιά των παιδιών μας και τις επόμενες γενιές.
Στο σύγχρονο πόλεμο του νερού υπάρχουν δύο πλευρές. Από τη μία είναι τα συμφέροντα των εταιριών και της πολιτικής του καιροσκοπισμού. Από την άλλη είναι τα συμφέροντα της κοινωνίας. Ή θα είναι κάποιος με τη μια πλευρά ή με την άλλη και η κ. Υπουργός θα πρέπει να διαλέξει. Δεν μπορεί να είναι και με τις δύο.
Το μεγαλύτερο έργο διευθέτησης υδάτων που σχεδιάστηκε ποτέ στην Ελλάδα και ταυτόχρονα η πλέον καταστροφική παρέμβαση στο περιβάλλον, δυστυχώς πρώτα αποφασίστηκε και κατόπιν αναζητήθηκε η χρησιμότητά του. Αυτό αποδεικνύει η αλλαγή του προσδιορισμού της χρησιμότητάς του τουλάχιστον τρεις φορές έως τώρα.
Η μοναδική προσπάθεια αιτιολόγησης του έργου από οικονομικής πλευράς είναι τα χρήματα που έχουν σπαταληθεί έως τώρα. Καμιά μελέτη δεν υπάρχει που να υποδεικνύει αντιστοιχία του συνολικού κόστους (4 δις ευρώ) και της οικονομικής του απόδοσης. Βεβαίως το περιβάλλον δεν είναι οικονομικό μέγεθος. Είναι μέγεθος κοινωνικό, είναι η αναγκαστική συνθήκη επιβίωσης των τοπικών κοινωνιών σε ένα βάθος χρόνου που η καιροσκοπική αντίληψη του κράτους και των εταιριών δεν μπορεί να προσεγγίσει.
Η έγκριση των περιβαλλοντικών όρων και η χωροθέτηση της εκτροπής του Αχελώου με νόμο της Βουλής (3481/06) από τον κ. Σουφλιά θεωρήθηκε από ένα κομμάτι του πολιτικού συστήματος αλλά και από έγκριτους επιστήμονες αυθαίρετη και χωρίς καμιά αρμοδιότητα. Παρόλα αυτά η σημερινή κυβέρνηση κρατά και χρησιμοποιεί τον προσανατολισμό του νόμου ως βάση για οποιαδήποτε συζήτηση.
Η πολιτική σημασία του έργου (πολιτικό πρόταγμα - εκλογικές περιφέρειες της Θεσσαλίας- πολιτικά γραμμάτια των κατασκευαστικών εταιριών- ενεργειακός ανταγωνισμός) μας προκαλεί να θέσουμε τα εξής ερωτήματα προς την υπουργό περιβάλλοντος κ. Μπιρμπίλη:
• Γνωρίζει η κ. Μπιρμπίλη ότι τα μεγάλα φράγματα δεν θεωρούνται από καμιά σοβαρή μελέτη Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας; Επίσης, γνωρίζει ότι τα μεγάλα φράγματα συμβάλλουν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου με εκπομπές μεθανίου και επηρεάζουν το μικροκλίμα;
• Γνωρίζει η κ. Υπουργός ότι η ισχύς των 160 MW του Υ/Η έργου Μεσοχώρας θα μειώσει την ισχύ των επόμενων φραγμάτων του Αχελώου (Κρεμαστών, Καστρακίου, Στράτου), και γι αυτό το λόγο η ΔΕΗ το 1996 ζητούσε αποζημιώσεις από το ελληνικό κράτος ύψους 146 δις δρχ; Αυτό δεν αποδεικνύει ότι η λειτουργία του του Υ/Η έργου Μεσοχώρας δεν έχει καμία ενεργειακή σημασία για τη χώρα;
• Αν η κατασκευή ενός αχρείαστου φράγματος από ενεργειακής πλευράς (εφόσον το αποδεσμεύσουμε από τα έργα της εκτροπής) προσέφερε θέσεις εργασίας γιατί η καταστροφή του δεν θα μπορούσε να προσφέρει τα ίδια οφέλη;
• Γνωρίζει η κ. Μπιρμπίλη ότι η υπεράσπιση, σήμερα, του Υ/Η φράγματος Μεσοχώρας από τη ΔΕΗ εντάσσεται στον ανταγωνισμό των εταιρικών λόμπι της ενέργειας μετά την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας αλλά και του ανταγωνισμού για τον ελέγχο των νερών;
• Μπορεί η κ. Υπουργός να μας διευκρινίσει τι εννοεί «αναγκαίες ποσότητες των νερών του Αχελώου» και πώς αυτές καθορίζονται με ορθολογισμό από ένα φορέα διαχείρισης υδάτων όταν ανάλογοι φορείς σήμερα δεν μπορούν να αποτρέψουν για παράδειγμα τη συρρίκνωση της λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου ή την καταστροφή του Αμβρακικού.
• Θεωρεί η κ. Μπιρμπίλη ότι προσδοκώμενη ισχύς των 160 MW του Υ/Η φράγματος είναι αρκετή για να παρακάμψουμε την άρνηση των κατοίκων της Μεσοχώρας να εγκαταλείψουν τη γη τους και να διαγράψουν τη μνήμη τους; Είναι τέτοια η ανάγκη των 160 MW ώστε να δικαιολογεί την καταστροφή των οικοσυστημάτων της Νότιας Πίνδου καθώς και της πολιτισμικής μας κληρονομιάς;
• Γνωρίζει η κ. Μπιρμπίλη ότι όποιες παρεμβάσεις στον Άνω ρου του Αχελώου θα είναι η ταφόπλακα του μυθικού ποταμού;
• Γνωρίζει η κ. Μπιρμπίλη ότι η σημερινή παροχή νερού στην κοίτη του ποταμού είναι κατά πολύ μικρότερη από αυτή που παίρνει υπόψη της η μελέτη που ενέκρινε ο νόμος Σουφλιά;
• Τέλος ένα ερώτημα για τους όψιμους υποστηρικτές του κινήματος κατά της εκτροπής:
Γνωρίζουν ότι η λειτουργία του Υ/Η φράγματος Μεσοχώρας με χαμηλότερη στάθμη της λίμνης δεν αποτρέπει ούτε στο ελάχιστο την καταστροφή του οικοσυστήματος της Νότιας Πίνδου;
Είμαστε ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου, είμαστε ενάντια στα φράγματα-τέρατα Μεσοχώρας και Συκιάς. Ο λόγος δεν είναι άλλος παρά η οικονομική και πολιτισμική επιβίωση και διαβίωση των τοπικών κοινωνιών που ζουν με και από τον μεγάλο ποταμό. Όχι για τα επόμενα 40 χρόνια (τόσο υπολογίζεται ότι είναι ο χρόνος ζωής των φραγμάτων), αλλά και για τα παιδιά μας, τα παιδιά των παιδιών μας και τις επόμενες γενιές.
Στο σύγχρονο πόλεμο του νερού υπάρχουν δύο πλευρές. Από τη μία είναι τα συμφέροντα των εταιριών και της πολιτικής του καιροσκοπισμού. Από την άλλη είναι τα συμφέροντα της κοινωνίας. Ή θα είναι κάποιος με τη μια πλευρά ή με την άλλη και η κ. Υπουργός θα πρέπει να διαλέξει. Δεν μπορεί να είναι και με τις δύο.
27/11/2009
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ
